5 feb 2015

"Sen música a calidade de vida das persoas sería moito peor"

Sir Neville Marriner: «Sen música a calidade de vida das persoas sería moito peor»


O responsable musical da banda sonora de «Amadeus» dirixe a Sinfónica de Galicia


Ao seus espléndidos 90 anos, sir Neville Marriner dirixirá por primeira vez a Orquestra Sinfónica de Galicia (OSG) este fin de semana. Mañá e pasado no coruñés pazo da Ópera (ás 20.30 horas), o lendario titular da Academy of Saint Martin in the Fields impartirá o seu maxisterio en Mozart (Concerto n.º 24 para piano), Vaughan Williams (Segunda Sinfonía, ?London?) e Elgar (Introdución e allegro, op. 47).
-Como fai para manterse en tan excelente forma?
-Creo que o meu único mérito é ter elixido ben os meus pais [risas], ambos os dous viviron ata os 90 anos. De cando en vez aínda xogo ao tenis. Na miña casa, en Londres, teño unha pista, pero agora só xogo coas rapazas. Póñenmo máis doado. Despois creo que o segredo é o traballo, ter un proxecto de vida. Se te paras, o cerebro farao tamén.
-O seu compatriota Charles Burney, no prólogo do seu libro «Viaxe musical por Francia e Italia no século XVIII», dicía xa: «A música alivia os pesares e tranquiliza a dor, e resulta un ben tan grande para a humanidade que nos afasta do mal e co seu bálsamo estiña as feridas máis fondas...».
-Ben, os políticos pensan que se recortan en cultura non pasada nada, porque ninguén morre, pero é un grave erro. Sen música, a calidade de vida das persoas é moito peor. En tempos de guerra, ou en países que atravesan dificultades importantes, onde a xente sofre, a música é capaz de achegar sempre esperanza e alivio, de lograr unila mesmo.
-Dirixe na Coruña música de Mozart, pero sobre todo de Elgar e Vaughan Williams. Supón un deber para vostede dar a coñecer compositores do seu país?
-É o que me pediron. A semana pasada dirixín a Orquestra Nacional e querían música inglesa, e agora aquí sucedeu o mesmo coa OSG. Creo que Elgar e Vaughan Williams non son tan coñecidos, polo menos fóra de Inglaterra, e en ocasións a xente só quere escoitar aquilo que non lle formula demasiados retos intelectuais. Pero a min encántame sorprender as orquestras estranxeiras con esta música, que é moi difícil ás veces de tocar como se debe, ao modo británico. Aquí os músicos da OSG comprendérona moi ben.
-Como cambiou o circuíto da música dende que vostede empezou a dirixir orquestras?
-O nivel técnico das orquestras non era tan bo como agora. Cando Toscanini veu por primeira vez a Inglaterra en 1930 dixo cousas horribles das nosas. Agora tócase moito mellor, pero tamén é máis difícil impresionar un auditorio porque sempre se espera o máis elevado. A xente coñece o repertorio a través das gravacións das mellores orquestras e quere escoitar só iso.
-Existe un son mozartiano asociado a vostede e á súa orquestra, a Academy of Saint Martin in the Fields. Como se forxou?
-Cando empezamos a interpretar a Mozart coa Academy of Saint Martin in the Fields tivemos moita sorte. Durante os primeiros dous anos tocamos simplemente por pracer, e decidimos cal sería o son ideal para o noso Mozart: sobre todo, limpo e transparente. Logo ás compañías de discos interesoulles e por iso empezamos a gravalo. Despois viría o grande éxito da película Amadeus, cuxa música gravamos nós, e puidemos chegar a unha audiencia nova, distinta e moi ampla.
-E a vostede, que lle pareceu «Amadeus»?
-Peter Shaffer [autor da obra orixinal e do guion do filme de Milos Forman] nunca pretendeu facer un documental, ninguén sabe como morreu Mozart realmente; pero a historia era boa, a min gustoume. E deixáronnos gravar a música tal como queriamos, non ao modo dos grandes estudos. Aínda así tivemos algunhas críticas severas de ilustres mozartianos, pero non me sinto avergonzado. Aquilo serviu para que moita xente escoitase a Mozart por primeira vez e a nós nos coñecesen en todo o mundo.
-Véndoo, parece claro que vostede vai dirixir máis alá dos 100 anos. Como cre que cambiarán os concertos no futuro?
-Hai que seguir convencendo os novos públicos, e iso só pódese lograr a través do sistema educativo. A música clásica só vai interesarlle ao 10% dos nenos, o resto quererá escoitar pop, que é máis doado, pero mesmo para chegar a ese grupo é necesario investir nunha boa educación, como se segue facendo en Alemaña aínda hoxe. Nese país pode que se fusionasen un par de orquestras dunha rexión pequena para aforrar, pero en conxunto o gasto segue sendo o mesmo, non hai menos música. En Inglaterra, como en España, é un desastre, para aforrar unhas libras elimínase o profesor de música.


LA VOZ DE GALICIA 05/02/2015
CÉSAR WONENBURGER